Για την Αμαλια

Ξεκινωντας θελω να τονισω οτι το ποστ αυτο δεν ανεβηκε πιο νωρις για λογους ανωτερας βιας και οχι απο αμελεια.

Συνεχιζοντας. Για την Αμαλια προσωπικα δεν ακουσα παρα μοναχα μετα το θανατο της. Οταν ειδα το κομεντ του Αμμου που ενημερωνε για τη συλλογικη προσπαθεια των μπλογκερ για την δικαιωση του αγωνα της, η πρωτη μου σκεψη ηταν φυσικα να ανεβασω την αμεσως επομενη μερα ποστ αφιερωμενο σε αυτην και τον αγωνα της.

Αλλα δεν το εκανα και προσωπικα δεν θα το κανω. Φυσικα η Σια μπορει να θελησει να το κανει αυτη.

Και θα εξηγησω γιατι. Οι λογοι ειναι καθαρα εγωιστικοι και το παραδεχομαι με καθε ενοχη, αλλα χωρις καμια μεταμελεια.

Πριν απο δυο χρονια, οταν ημασταν ακομα στο σχολειο,ενα σχολειο εμετικα δημοσιοσχετιστικο, πεθανε απο καρκινο μια φιλη μας. Η συγκεκριμενη φιλη μας(οπως κι εμεις αλλωστε) ουδεποτε υπηρξε ενα απο τα "δημοφιλη κοριτσια" παναπει οτι στο συγκεκριμενο σχολειο υπηρχαν ατομα που δεν ηξεραν καν το ονομα της.

Ομως, δεν παναπει οτι αυτο εμποδισε οποιαδηποτε και οποιονδηποτε χι ψι προεδρο δεκαπενταμελους/μελλοντικο πολιτικο/μελλοντικο δημοσιοσχετιστα/μελλοντικο παρουσιαστη κουτσομπολιστικης εκπομπης να κλαψει με μαυρο δακρυ το χαμο της. Ξαφνικα η φιλη μας εγινε το "τοκ οφ δε ντεη" και κανενας ανατολιος που σεβοταν το εαυτο του δεν μπορουσε να περασει μια μερα την επομενη βδομαδα χωρις να κανει μια μικρη εστω δακρυβρεχτη αναφορα σε αυτην. Ποιηματα και τετοια, απο ατομα που οχι απλως δεν ηξεραν το ονομα της, αλλα απο ατομα που δεν ηξεραν οτι υπηρχε καν στο σχολειο.

Γιαυτο κι εγω, σαν Σοφια, δεν μπορω αυτη τη στιγμη να γραψω κειμενο για την Αμαλια. Κουβαλαω τοσο θυμο απεναντι στις αντιδρασεις των τοτε συμμαθητων μου, που δεν μπορω να γραψω ποστ χωρις να αισθανθω οτι θα γινω μια απ αυτους.

Την Αμαλια δεν τη ηξερα. Ναι, στεναχωρηθηκα για το χαμο της. Ηταν ενας ανθρωπος. Ηταν πολυ νεα.Ναι. Αλλα δεν μπορω να γραψω ουτε λεξη παραπανω γιαυτην χωρις να αισθανομαι υποκριτρια