Η πιο αποτυχημενη Καραμελα του κοσμου.

Μια φορα κι εναν καιρο, ηταν η πιο αποτυχημενη καραμελα του κοσμου. Ειχε μια γευση τοσο αδιαφορη, τοσο ουδετερη που κανεις δεν την ηθελε. Δεν ειχε γευση γλυκια και πλουσια, σαν μια καραμελα κερασι. Ουτε ελαφρως ξινη και εντονη σαν μια καραμελα λεμονι. Δεν ειχε καν απαισια γευση σαν την καραμελα με γευση σαπουνι, που την διαλεγαν τα παιδια και την εδιναν στους καθηγητες τους, στα παιδια της πανω γειτονιας η στα ενοχλητικα μικρα αδερφακια τους.

Η αποτυχημενη καραμελα στεκοταν για χρονια και χρονια στην Μεγαλη Γυαλα με τις Καραμελες, εκει οπου ολες οι γευσεις καραμελα εχουν τη θεση τους, την ιδεα τους τελωσπαντω, αν θετε να το θεσουμε πλατωνικα.
Η πιο αποτυχημενη καραμελα του κοσμου ειχε παρατηρησει τις γειτονικες της καραμελες να ανατριχιαζουν απο καιρου εις καιρον, να λιωνουν κι υστερα να ξανασχηματιζονται, μονο που για λιγα λεπτα, ελαμπαν μ ενα περιεργο φως. Εμεις ως θνητα, σαρκινα πλασματα, θα μπορουσαμε να χαρακτηρισουμε την εμπειρια ως εφαμιλλη ενος σεξουαλικου οργασμου, η αποτυχημενη φιλη μας ομως, χαρη στη ζαχαρωδη λογικη της, ειχε καταληξει στο-σωστο- συμπερασμα, οτι αυτο το τρεμουλιασμα των γειτονισσων της λαμβανε χωρα καθε φορα που ενα παιδακι τις διαλεγε και τις καταπινε.

Η πιο αποτυχημενη καραμελα του κοσμου, ποτε,ποτε στη ζωη της δεν ειχε βιωσει αυτη την ηδονικη αποσυνθεση. Χρονια και χρονια περιμενε υπομονετικα τη σειρα της, και που και που, αισθανοτανε ενα τσιγλισματακι-ενα παιδι που ακομα δεν ειχε ανακαλυψει το αδιαφορο της γευσης της και την ειχε διαλεξει.

Αυτες ηταν οι χειροτερες και οι καλυτερες στιγμες της ζωης της. Καημενη μου, αποτυχημενη καραμελα!
Το τσιγκλισμα αρχιζε σιγα σιγα, και η καραμελα το υποδεχοταν παντα με στωικη αδιαφορια. Αφου ηξερε οτι στο τελος θα την παρατουσαν. Και το τσιγκλισμα συνεχιζοταν.
Προσεχε!
ελεγε η καραμελα στον εαυτο της,
μην τρεφεις ασκοπες ελπιδες, ξερεις οτι κι αυτη τη φορα θα απογοητευτεις!
Ομως το τσιγκλισμα συνεχιζοταν, και συνεχιζοταν..

Λες?
ΛΕΣ?
σκεφτοταν η καραμελα,
ομως μεχρι να φτασει στο τελικο σιγμα του δευτερου "λες?" το τσιγκλισμα ειχε σταματησει, κι εκεινη εμενε απογοητευμενη, ανικανοποιητη, και μονη, μονη,μονη.

Ωσπου μια μερα, οι υπολοιπες καραμελες βρηκαν στη θεση της μια μικρη κολλωδη λιμνουλα. Μονη της, μονη της, μονη της ειχε ανατριχιασει, και για μια φορα το εζησε, κι ας μην μπορεσε να ξανακαραμελωσει μετα.
Εμεινε εκει για παντα, μια μικρη, στραφταλιζουσα λιμνουλα αυταρκειας...

Γιατι στη ζωη μιας καραμελας, τοσο αδιαφορης σαν αυτην, τα πραγματα ειναι, υπερβολικα κοινοτυπα, ολα η τιποτα