χριστμας σπεσιαλς

Οπως καποιοι να θυμαστε, όταν στον κόσμο εκει εξω συμβαινουσιν αναταραχες, το βλογ ετουτο προτιμα να μενει σιωπηλο, εκτος κι αν εχει κατι πολυ συγκεκριμενο να πει, πραγμα που, οσο μεγαλώνει-η γραφουσα, συνειδητοποιει οτι συμβαινει ολο και σπανιοτερα. Ειδικα στην προκειμενη περιπτωση, το ψυχοβγαλτουλινι ειχε αγανακτησει τοσο με την e-αντιδραση(γκρουπ στο φεησμπουκ και μαργκουεριταζ στο εμεσεν ρε παιδια;), που δεν ανοιξε καν την σελιδα του μπλογκ της για τρεις βδομαδες. Βεβαιως, ισως αυτη η αγανακτηση να πηγαζει και απο την αδυναμια της να δρασει πρακτικα-τις πρωτες ημερες λογω αποπροσανατολισμου, τις επομενες για λογους υγειας. Ετσι για δυο βδομαδες-γυρναω στο πρωτο ενικο, βαρεθηκα, ), ημουν αποκλεισμενη στο σπιτι, κατα κυριο λογο στο κρεβατι, αλλα με λιγη προσπαθεια και υπομονη και σε αλλους χωρους οπως ο καναπες, χαριν ποικιλιας, και η ιδεα να "αντιδράσω" μεσω ιντερνετ μου φαινοταν ανεπαρκης και εξοργιστικη. Γενικα με τις e-κινητοποιησεις δεν το χω πολυ, μου φαινονται δηθεν, ανερματιστες και χωρις ουσιαστικο αποτελεσμα. Αυτα περι σιωπης.

Ενα αλλο θεμα που θελω να σχολιασω ειναι κατι που συνειδητοποιησα αυτη τη χρονια(οτι τα πραγματα ειναι παντα ΠΟΛΥ πιο πολυπλοκα απ οτι φαινοται) και η επιτοπια εφαρμογη του. Δηλαδη, ναι, τα πραγματα ειναι παντοτε ΠΟΛΥ πιο πολυπλοκα απ οτι φαινεται, και δεδομενου του βαθμου που τα χω δει να περιπλεκονται, νομιζω πια οτι εχω ξεφυγει απο το στανταρ "ναι η ζωη ειναι πολυπλοκη" κι εχω φτασει στο "σχεδον συνειδητα πας και μπλεκεις σε οτι πιο πολυπλοκο προσφερεται-γιατι αλλιως βαριεσαι(;). Και ερχομαι και ρωτω τωρα. Αν τα πραγματα ειναι ΤΟΣΟ πολυπλοκα στην αρχη, τοτε, ω θεοι, ω Μεγαλη Θεα και Κερασφορε Συντροφε της, ΠΩΣ θα εξελιχθουν; Τι αλλι θα δουν τα αμυγδαλωτα ματάκια μου;

Και τώρα ηρθε η ωρα για το εξμας σπεσιαλ που σας υποσχεθηκα, ναι, θα ειναι μια ιστορια παθους, ποθου, αλκοολ , τεχνης,ερωτα, ναρκωτικων, αριστερου παρελθοντος, παλιων φιλων και επικτητων πατρικων φιγουρων,που δεν θα περιεχει ουτε τα μισα απ αυτα που μολις αριθμησα.

Νομιζω οτι τελικα βαριεμαι να τη γραψω. Αντε καλα.

Χθες βραδυ πηγα στο σπιτι της πιο παλιας μου φιλης Αλκας να γιορτασουμε τη γιορτη της. Με αυτο το σπιτικο ειμαι πολυ δεμενη οπως και με τους γονεις της που ηταν οι πρωτες ρηλλη ηνφλουενσιαλ φιγουρες στη ζωη μου.Συγκεκριμενα το χθεσινο σουαρε ηταν πολυ σημαντικο γιατι ηταν ρηβαηβαλ μιας ξεχασμενης παραδοσης: οταν ημασταν μικρες η Αλκα κι εγω καθε φορα που γυρνουσαμε απο την σαββατιακη εξοδο στις δωδεκα το πολυ ,βρισκαμε ολους του αλκομπαμπαδομαμαδοφιλους μαζεμενους στο σαλονι και καθε φορα καναμε σοου με κιθαρες/ κουταλια/ μπονγκο/ μπαντανες/ γυαλια-καθρευτες /μποά /μαχαιρια/ κατσαρολες-αναλογα τη διαθεσιμοτητα σε υλικα και την φαση που περνουσαμε Ετσι λοιπον γενηθηκαν οι αδερφες Μπαγγουρ(-Μπα-μια, γιατι η Αλκα ηταν παντα λιγο βερτικαλλυ τσαλλεντζντ, και Αγγουρ-ι, γιατι εγω εφερνα παντα λιγο προς το αχαρουλι του-τοτε βεβαια, οχι τωρα που εχω μεταμορφωθει σ ενα κινουμενο Μπολσοι). Ετσι λοιπον χθες παρ ολη την κουραση-γιατι τελικα ακομα ανρρωνω δεν εχω συνελθει τελειως, οι αδερφες Μπαγγουρ έκαναν μια μοναδική επανεμφάνιση, στο γνωστό τους σουκσαι: "Που θα πας", το οποιο συνοδευσαν με γουστοζικο χορευτικα, κι ακομα πιο γουστοζικη ερμηνεία. Ακολούθησε μια παρουσιαση δειγματων της σολο τους καριερας με την Μπαμια να χορευει μια αισθησιακη πατσατα(χορος ειναι αυτο, δεν τρωγεται) και το Αγγουρι να τραγουδά μα πάθος και ταυτιση "εξ επαφης/πυροβολεις κι υστερα φευγεις να κρυφτεις/αφηνεις ιχνη ομως και θα πιαστεις/καλυτερα να μου παραδοθεις".

Εγω αρκετα εγραψα, εκτονωθηκα, κι αν σας μειναν αποριες, θα φανει στις πανελληνιες, χεστηκα, να προσεχατε κωλοπαιδα(κανω προπονηση γιατι και καλα σ ενα χρονο εγω παιρνω πτυχιο)