Ομως ενα ΠΑΛΛΗΚΑΡΙ

Οι άνθρωποι αποφάσισαν να μαζευτούν και να κουβεντιάσουν ως ώριμοι άνθρωποι.
Είχαν περάσει πολλά πολλά χρόνια και όλοι ως άνθρωποι και ως κοινωνικές μονάδες αισθάνονταν αφόρητα καταπιεσμένοι.

Αιώνες κι αιώνες τώρα, δεκαετίες και δεκαετίες, δευτερόλεπτα και δευτερόλεπτα περνούσαν τόσο μαρτυρικά που οι λέξεις τους έχαναν τη σημασία τους, κι ο χρόνος είχε ακινητοποιηθεί σε μια στιγμή ατελείωτης δυσφορίας.

“Τι θα γίνει επιτέλους; Τι είναι αυτό που μας κάνει να αισθανόμαστε τόσο μεγάλη δυσφορία, κάθε φορά που ανοίγουμε την πόρτα και βγαίνουμε έξω;”αναρωτιόντουσαν αναμεταξύ τους ανασκαλεύοντας τις αναμνήσεις τους χωρίς να μπορούν να ανακαλέσουν μια σχηματοποιημένη αιτία για να την πατάξουν να την πατήσουν κάτω σαν κατσαρίδα, εκδικούμενοι τους ατελείωτους αιώνες της στιγμιαίας δυσαρέσκειας τους.

Κι ένας νέος με λυγερή κορμοστασιά βγήκε μπροστά και μίλησε. Είχε μαλλιά που ανέμιζαν στον άνεμο της ανανέωσης, χέρια που σάλευαν στο ρεύμα της πολυαναμενομενης αλλαγής, και σπινθηροβόλα μάτια(κι ακόμα πιο σπινθηροβόλο πέος, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία)

“Άνθρωποι” είπε. “Ως πότε θα συμβάλλουμε στη συνέχιση αυτής της καταστροφικής πλάνης του υποτιθέμενου υγιούς; Ως ποτέ θα κρύβουμε ο καθένας μας τα βίτσια του απ τους άλλους, φοβούμενοι την παρεκτροπή από το μισητό αυτό πρότυπο;

Όλοι μας, ΟΛΟΙ μας έχουμε κάποια καλά κρυμμένα μυστικά, ντροπής πράματα που κρύβουμε απ τους άλλους για να μη μας χλευάσουν. Κι ο μόνος λόγος που χλευάζουμε τόσο το ξεμπρόστιασμα ενός άλλου, είναι γιατί φοβόμαστε ότι θα ρθει κι η σειρά μας, και ξεφυσάμε ανακουφισμένοι που τη γλιτώσαμε κι αυτή τη φορά.
ΕΜΠΡΟΣ λοιπόν! Ήρθε η ώρα να απαλλαγούμε από αυτόν τον κοινωνικό βραχνά.
Μαζευτείτε όλοι σ ένα κύκλο, κι ας ξεκινήσουν τώρα οι αποκαλύψεις!”

Ο νέος σιώπησε(κυρίως γιατί μετά από πολλά πολλά στριφτά τσιγάρα τα οποία έστριβε αναλογιζόμενος τις μεγάλες αξίες της ζωής, είχαν ατονήσει τα πνευμόνια του και του κοβόταν η ανάσα) και περίμενε.

Σιγά σιγά, οι πιο νέοι άρχισαν να κάθονται ο ένας μετά τον άλλο δίπλα του, από τα αριστερά του. Όλο και περισσότεροι καθόταν ο ένας δίπλα στον άλλο, μέχρι που ο κύκλος είχε γίνει πια πολύ μεγάλος κι ολόκληρη τη γη μας αγκάλιασε θαρρώ, και όταν ο ΝΕΟΣ, το ΠΑΛΛΗΚΑΡΙ, κοίταξε στ αριστερά του, ο κύκλος είχε συμπληρωθεί, κι ένας συμπαθής κύριος ανασάλευε νευρικά στη θέση του, αγωνιώντας να ξεκινήσει. Και ξεκίνησε.

Ο ένας μετά τον άλλο, οι άνθρωποι μίλησαν. Από τα αριστερά προς τα δεξιά. Ποδολαγνειες και τριςκαιδεκαφοβιες, καροτομανιες και πάθη για τις γούνινες παντούφλες , όλα βγήκαν στη φόρα. Στην αρχή δειλά, μετά όλο και με περισσότερο ενθουσιασμό, μέσα σ ένα πανηγύρι απελευθέρωσης.

Ο κύκλος γύρισε και ήρθε η σειρά του ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΟΥ. Σηκώθηκε πάνω μέσα στις επευφημίες ολόκληρης της υφηλίου και έβηξε για να καθαρίσει το λαιμό του(τα στριφτά γαρ..)
Ο κόσμος σιώπησε.

«Είστε όλοι αηδιαστικοί και μ έχετε τρομάξει. Χρειάζεστε κάποιον να σας συμμαζέψει, να σας απαλλάξει από τα μιαρά πάθη σας.»

Ο κόσμος πάγωσε. Ξαφνικά ένας ΠΟΝΗΡΟΣ άρχισε να χειροκροτα δυνατά και να ουρλιάζει λέξεις ευγνωμοσύνης. Ένας ένας οι άνθρωποι σηκώνονταν και χτυπούσαν σπασμωδικά παλαμάκια προσπαθώντας ο ένας να κάνει περισσότερο θόρυβο απ τον άλλο.

Ο ήλιος έδυσε με το σύμπαν να αντηχεί από την βλακεία ενός ολόκληρου πλανήτη και να φωτίζεται στιγμιαία από τις σπίθες που πετάγονταν από τα σπινθηροβόλα μέλη του ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΟΥ.