Ανεμεμνησεις

Ο γλυκος, αγαπημενος χειμωνας φευγει, και μαζι του το ευχαριστο κρυο, ο γλυκος αερας που σου μαστιγωνει το προσωπο και σου κανει το δερμα φραπα,τα γλυκα κασκολ και τα γλυκα υπερμεγεθη παλτο, οι γλυκες λιγουρες για σοκολατα κι ερωτα, και γενικα ολα τα γλυκα πραγματα αυτης της γλυκιας, γλυκιας, γλυκιας και υποτιμημενης εποχης. Κι ερχεται σιγα σιγα η σιχαμενη ανοιξη, με τις σιχαμενες αλλεργιες, τη σιχαμενη ζεστη, τη σιχαμενη ιδρωτιλα στα λεωφορεια, τα σιχαμενα ζουζουνια,και γενικα ολα τα σιχαμενα πραγματα αυτης της σιχαμενης,σιχαμενης, σιχαμενης και υπερτιμημενης εποχης. Και ειναι ακομα πιο σιχαμενη απ'το καλοκαιρι, γιατι αν μη τι αλλο, τουλαχιστον το σιχαμενο καλοκαιρι εχουμε τις καθολου σιχαμενες διακοπες. Αχ, διακοπες, διακοπες...

Περσυ, μπορω να πω οτι ηταν ενα απο τα ωραιοτερα καλοκαιρια της ζωης μου. Αφηνοντας στην ακρη οργιαστικα διημερα στις Χαλκιδικες τις γλυκουτσικες αλλα οχι ενθουσιαστικες διακοπες με τη μανουλα και τον αδρεφουλη, αυτο το καλοκαιρι εκανα το μεγαλυτερο και καλυτεροτερο και υπεροχοτερο και τζτζαγακακαηκα δε βρισκω λογια ταξιδι της ζωης μου.

Δυομιση βδομαδες, η Σια και εγω, σπαταλωντας τα λεφτα που αποκομισαμε απο την δημοπρατιση των μαλλιων μου, κατεβαιναμε με τρενο απο Ελβετια ως Ισπανια και παλι πισω.

Δυομιση βδομαδες φωτεινης, απολυτης ευτυχιας και τρελας. Και τρελα οπως ακριβως τη θελουμε με τη Σια. Τρελα που δεν μεταφραζεται σε επικα μεθυσια και γουαηλντ ντανσινγκ,(αν και ειχαμε και μερικα μεθυσια, αλοιμονο), αλλα στην τρομαχτικη μας ικανοτητα να περναμε καλα, να ξεσκιζομαστε στο γελιο και να προκαλουμε την τυχη μας ανα πασα στιγμη.

Τι να πρωτοθυμηθω, μα το Δια...Μηπως...το περιστατικο με το Γερο...


ΤΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΜΕ ΤΟ ΓΕΡΟ

Περπαταμε λοιπον η Σια κι εγω αμεριμνες σε κεντρικη πλατεια της Βαρκελωνης. Η μαλλον ΕΓΩ περπατουσα αμεριμνη, γιατι το δολιο μυαλο της Σιας κατεστρωνε τα δολια σχεδια του. Κι εκει που γυρναμ γυρω γυρω το κεφαλι μας προς αναζητησιν τζιβας, πολυχρωμου παντελονιου, παραμανας, πιρσινγκ η κατι συναφους(γιατι στο ντημπεητ χιππιδες βερσους πανκηδες εμεις παραμενουμε αδιαφορες, τους θελουμε για το κορμι τους και μονο), πεφτει το ματι μας σε εναν σαφρακομπαμπαλιασμενο γερο που περπατουσε διπλα μας. Η Σια, με τη γνωστη της κακογουστια στο θεμα χιουμορ, αρχιζει να σχολιαζει:
"Γουσταρεις το γερο ε; Σε καυλωνει ε;Θελεις να του τσιμπησεις το κωλαρακι ε;"

Και πριν προλαβω καν να πω" Μα Σια,σε παρακαλω, πως εκφραζεσαι ετσι, λιγος σεβασμος στην τριτη ηλικια!", η Σια, η ποταπη Σια, αυτο το ποταπο πλασμα που θελει να ονομαζεται και ανθρωπος, ουσα τοσο ηλιθια που δεν καταλαβαινει οτι αυτο δεν ειναι και ιδιαιτερο κομπλιμαν, παιρνει το κρινοχερο μου ΚΑΙ ΤΟΑΚΟΥΜΠΑΕΙ ΣΤΟΝ ΚΩΛΟ ΤΟΥ ΣΑΦΡΑΚΟΜΠΑΜΠΑΛΙΑΣΜΕΝΟΥ ΓΕΡΟΥ.

Εγω ως παιδι με αρχες, μεση και τελος, ειχα σαφεστατα σοκαριστει, και για καποια δευτερα ειχα ακινητοποιηθει απο τη φρικη της καταστασης. Αυτα τα δευτερα ηταν αρκετα για να γινει η Σια μπουχος και να γυρισει ο γερος προς το μερος μου. Κι εκει που περιμενω να πεσει μαγκουρα και ειμαι ετοιμη να πω συγγνωμη σε οσες γλωσσες ξερω(τι βλακας κι εγω, να πω συγγνωμη, συγννωμη που σας στραγγιξα τον κωλαρινο;συγγνωμη που σας εσπασα τα μπιμπικια που σας μειναν απο κεινη τη μολυνση που χατε αρπαξει στον εμφυλιο;), βλεπω το γερο να εχει ενα χαμογελο που εφερνε δυο γυρες το σβερκο του, κι ετοιμο να μου μιλησει,για να μην πω ΝΑ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙ ΚΟΡΤΕ.

Τρομοκρατημενη, αρχιζω να τρεχω, και οταν φτανω τη Σια, χρειαστηκε να μου υπενθυμισει πολλακις τα χρονια της κοινης μας πορειας για να μην την περιλουσω με το περιεχομενο του παγουρινου μου.

ΑΧ, ωραιες εποχες...να δουμε που θα παμε εφετο. Εγω θελω να χει και γερους, γιατι τελικα εχω καταληξει:απο τους νεο-πανκηδες και τους νεο-χιππηδες , το οριτζιναλ πραμα ειναι χιλιες φορες καλυτερο. Θελω γκομενο που να εχει πεταξει μπυρα στο Σιντ Βισιους.